prentenserie
De prentenserie bestond al eeuwen maar werd razendpopulair in het fin de siècle. Zo’n reeks prenten, onder één noemer gebundeld, had veel voordelen voor een kunstenaar.
Hij kon zijn stilistische en inhoudelijke veelzijdigheid tonen, verhalen en grote thema’s verbeelden, of – naar het voorbeeld van de Japanse prentkunst – één onderwerp van verschillende kanten belichten.
Handelaren en uitgevers verkochten de series in portfolio’s, die verzamelaars thuis in alle rust konden doorbladeren.
-
Beeldverhaal
Veel prentkunstenaars baseerden hun series op bestaande teksten of zelfbedachte verhaallijnen, van literatuur en religieuze geschriften tot actuele thema's.
Zo verbeeldden Hermann-Paul en Besnard beiden de stadia van groei, bloei en verval in het leven van de bourgeois vrouw en putte Dulac voor zijn symbolistische landschappen uit teksten van Franciscus van Assisi.
Om de volgorde aan te geven nummerden deze kunstenaars de prenten, maar veel series met bijvoorbeeld alledaagse taferelen zijn in willekeurige rangschikking te bewonderen.
-
Promotiemiddel
Naast een artistiek doel kon de prentenserie ook dienen als promotiemiddel.
Door prenten te maken met gelijksoortige onderwerpen als zijn schilderijen kon een kunstenaar zijn geschilderde werk onder de aandacht brengen van een groter publiek.
Zo produceerde Gauguin zijn serie Volpini op aanraden van kunsthandelaar Theo van Gogh, die Gauguins schilderijen verhandelde.
Hoewel series als deze bedoeld waren als groep, werden de prenten vaak ook afzonderlijk verkocht.
Verder lezen
Phillip Dennis Cate, ‘From Redon to Rivière. Albums of the 1890s’, in Pat Gilmour, Lasting Impressions. Lithography as Art, Londen, 1988
Fleur Roos Rosa de Carvalho, ‘The suite: refashioning an old formula’, in Printmaking in Paris. The rage for prints at the fin de siècle, Amsterdam, 2012
Britany Salsbury, The Print Portfolio and the Bourgeoisie in Fin-de-Siècle Paris, PhD diss., City University of New York, 2015
