kleurenlithografie
Kleurenlithografie was dé techniek van de moderne prentkunst van het fin de siècle.
Volgens de kunstcriticus André Mellerio was ze zelfs ‘de onderscheidende kunstvorm van onze tijd’. Deze kunstvorm werd aanvankelijk vooral omarmd door de avant-garde van Parijs.
Zo werden kleurenprenten pas in 1899 toegelaten op de officiële Salon, toen de populariteit van de kleurenlithografie in de moderne kunstwereld alweer over haar hoogtepunt heen was.
-
Gelithografeerde affiches
Het was de ‘koning van het affiche’ Jules Chéret die met zijn gelithografeerde reclameposters de kleurenlithografie eigenhandig verhief tot een artistiek medium. Zijn heldere en kleurrijke affiches waren een noviteit in de voorheen grijze straten van Parijs.
Kunstenaars als Pierre Bonnard en Henri de Toulouse-Lautrec raakten geïnspireerd door de esthetische mogelijkheden van de techniek en volgden met eigen artistieke affiches, opgebouwd uit felle kleurvlakken, kronkelige silhouetten en patronen en decoratieve typografie.
-
Eigentijdse lofzang op de kleurenlithografie
In zijn traktaat La Lithographie originale en couleurs uit 1898 prees Mellerio de specifieke eigenschappen van het medium en verwoordde waaraan een artistieke kleurenlithografie moest voldoen:
De kleurvelden moesten zo veel mogelijk gescheiden blijven en eenvoudig en licht van toon zijn, met open delen papier ertussen.
De compositie moest simpel van opzet zijn en een harmonieus geheel vormen.
Verder lezen
André Mellerio, La Lithographie originale en couleurs, Parijs 1898
Phillip Dennis Cate et al., The Color Revolution. Color Lithography in France, 1890-1900, Santa Barbara 1970
Pat Gilmour (red.), Lasting Impressions. Lithography as Art, Philadelphia 1988
